Rewitalizowany Neogotycki Pałac

Pałac w Kamieńcu Ząbkowickim jest jednym z niewielu przykładów powolnego powrotu do swojej dawnej świetności na Dolnym Śląsku. Nie bez powodu publikujemy zdjęcia z tego miejsca.

Przez wiele lat niszczał, potem wydzierżawiono go, ale dzierżawca zmarł i w 2012 r. wrócił do zasobu gminy, które z mety zaczęły przywracać mu dawną świetność.

Od 1 maja tego roku na stawie u stóp pałacu ponownie tryska niczym gejzer fontanna. Na Dolnym Śląsku nie ma wyższej, a w Polsce jest ona trzecia pod względem wysokości.

Krótka historia.

W 1838 właścicielką dóbr kamienieckich stała się królewna niderlandzka Marianna Orańska, która w tym samym roku zleciła wykonanie projektu przyszłej rezydencji Karlowi Friedrichowi Schinklowi, ówcześnie jednemu z najwybitniejszych architektów. 15 października na wzgórzu (zwanym Grodowym Wzgórzem) położono kamień węgielny. Prace budowlane, ze względu na stan zdrowia Schinkla, nadzorował młody architekt, Ferdinand Martius. W 1848 prace przerwano z powodu rozwodu księżnej z Albrechtem Hohenzollernem, księciem pruskim. Wznowiono je dopiero w 1853. Założenia tarasowo-ogrodowe zaprojektowane zostały w 1858 przez Petera Josepha Lenné, generalnego dyrektora Ogrodów Pruskich. Rok później rozpoczęto budowę tarasów wiodących do pałacu. 8 maja 1872 uznaje się za datę zakończenia prac przy budowie pałacu i wokół niego. Tego dnia po północno-wschodniej stronie pałacu nastąpiło odsłonięcie pomnika Nike, ustawionego na jedenastometrowej kolumnie. W 1873 z okazji ślubu syna Albrechta Marianna przekazała mu zarząd nad całością dóbr śląsko-kłodzkich, w tym również nad pałacem.

W 1865 pałacowy ogrodnik C. Braun ze skrzyżowania odmian Aporta (Cesarz Aleksander) i Reneta Baumanna wyhodował nową odmianę jabłek, którą nazwał Prinz Albrecht von Preussen (Albrechtsapfel). Jest to miejscowa, śląska odmiana, kiedyś bardzo popularna w regionie, nadająca się do uprawy na terenach podgórskich.

Podczas II wojny światowej Niemcy urządzili tutaj magazyn przejściowy dla zwożonych z całego Śląska dzieł sztuki. Np. zbiory i archiwalia z Wrocławia rozlokowano w pałacu, w ujeżdżalni, oraz w pobliskim kościele i zabudowaniach parafialnych. Po 1945 wyposażenie pałacu zostało wywiezione bądź zdewastowane, w lutym 1946 cały kompleks spłonął, prawdopodobnie podpalony przez żołnierzy radzieckich. Część marmurów z pałacu użyto przy budowie Sali Kongresowej w warszawskim Pałacu Kultury i Nauki.

Źródło www.wikipedia.org

Zapraszamy do obejrzenia galerii zdjęć.

Autorzy zdjęć 

Marek Pawlicki

GALERIA ZDJĘĆ

[gallery_one id=”2305″ view=”justified” settings=”%7B%22margins%22%3A%223%22%2C%22rowHeight%22%3A%22%22%2C%22lightbox%22%3A%221%22%7D”]